Το 1964 ο Συρόπουλος μεταγράφεται στον ΑΡΗ. Η ταυτόχρονη σχεδόν κατάταξή του στον στρατό θα τον κρατήσει μακριά από την αγωνιστική δράση.

Την επόμενη σεζόν, δεν αργεί να πείσει τους πάντες για το μεγάλο του ταλέντο. Έχοντας ολοκληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, αγωνίζεται από τα τέλη Ιανουαρίου 1966 και δείχνει το ταλέντο και τις μεγάλες του προοπτικές.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1966 ο Άρης κερδίζει τον ΠΑΟΚ με 5-1 πετυχαίνει δύο από τα γκολ και γίνεται ο αγαπημένος της κερκίδας.

Είναι τρομερά κινητικός, τρέχει πάνω κάτω στο γήπεδο με τεράστιες αντοχές. Χαφ υψηλών προδιαγραφών,βρετανικού στυλ όπως έλεγε ο προπονητής Μακ Γκίνες. Με πείσμα και πάθος κυνηγάει συνέχεια την μπάλα. Διεισδυτικός και επικίνδυνος,μερικές φορές βέβαια φλύαρος λόγου του πάθους και παρορμητικότητά του.

Θα παίξει αρχικά στα άκρα της επίθεσης ως εξτρέμ.Είναι διεισδυτικός,με καλή σέντρα και ωραίες συνεργασίες με τους συμπαίκτες του.

Όταν κάποιες φορές παίζει στο κέντρο, δείχνει ακόμα πιο χρήσιμος, καθώς οι τεχνικές του ικανότητες προσφέρουν περισσότερο στο δημιουργικό παιχνίδι.

Έτσι από την σεζόν 1968-69 ο Πορτογάλος προπονητής Κορέιρα αρχίζει να τον χρησιμοποιεί στα χαφ. Συνδυάζει τη ταχύτητα και αγωνιστικότητα με την τεχνική και την οργάνωση του παιχνιδιού.

Μέσα στο γήπεδο είναι παίκτης-νικητής για αυτό και ευέξαπτος,με αρκετά νεύρα.Έξω από το γήπεδο ήταν άνθρωπος που του άρεσε η νυχτερινή ζωή,στοιχεία που θα είναι ανασταλτικά στην καριέρα του.

Στις 7 Ιουνίου 1972 στον επεισοδιακό ημιτελικό του κυπέλλου εναντίον του ΠΑΟΚ, πρωτοστατεί στα επεισόδια εναντίον του διαιτητή Μίχα και των αστυνομικών, γεγονός που προκαλεί την εξάμηνη τιμωρία του.

Οι μεγάλες χρονιές του 1969-70 και 1970-71 βρίσκουν τον Συρόπουλο να βρίσκεται σε κόντρα με τον προπονητή Τσίριτς.Με την έλευση του Λουκανίδη στα χαφ, ο Γιουγκοσλάβος επαναφέρει μετά από χρόνια τον Συρόπουλο στην επίθεση.Την άνοιξη του 1970 η κατάσταση δείχνει να εξομαλύνεται και οι δύο άνδρες βρίσκουν την κοινή τομή.

Ο «τάπας» επιστρέφει στις καλές εμφανίσεις, οδηγώντας την ομάδα στον τελικό του κυπέλλου και την κατάκτηση του τροπαίου. Η εμφάνιση του εκείνο το βράδυ είναι τρομερή και ανεπανάληπτη.

Είναι η κορύφωση της καριέρας του που μετά την μεγάλη τιμωρία θα πάρει την κατιούσα.

Ο νέος Γιουγκοσλάβος προπονητής Στάνκοβιτς δεν το περιλαμβάνει στα αγωνιστικά του πλάνα για την σεζόν 1973-74. Τον Οκτώβριο αποφασίζει να κρεμάσει τα παπούτσια του.Κατά περιόδους προσέφερε τις υπηρεσίες του σε διάφορα πόστα στο σύλλογό μας.

Το όνομα του Συρόπουλου είναι πολύ ψηλά στην χρυσή λίστα των αληθινά μεγάλων Άσσων του ΑΡΕΩΣ.

Τα τελευταία του λόγια συγκλονίζουν την καρδιά καθενός από μας:

«Παίζαμε για τη φανέλα και τον κόσμο. Που να χάσουμε απ’ τον ΠΑΟΚ, έπρεπε να ήμασταν άρρωστοι. ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ Ο ΑΡΗΣ!»