Υπερασπίστηκε την εστία του Άρεως 13 ολόκληρα χρόνια από την εποχή του πολέμου σχεδόν το 1942 έως το 1955. Συνέδεσε το όνομα του με μεγάλες στιγμές του συλλόγου και κυρίως με την κατάκτηση του ?πρωταθλήματος του 1946. Ανήκει στη χρυσή λίστα των μεγάλων τερματοφυλάκων που έχει αναδείξει ο σύλλογός μας.
Ο μυθικός τερματοφύλακας Βελλιάδης διακρινόταν για τις τρομερές φυσικές του δυνάμεις, για την ?παλικαριά και τη λεβεντιά του, τον εκρηκτικό του χαρακτήρα, ενώ πολλές φορές έπεφτε με αυτοθυσία στα πόδια των αντιπάλων επιθετικών, διακινδυνεύοντας ακόμα και την σωματική του ακεραιότητα.
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ 1952-1953
ΑΡΗΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ 0-1⚽️
?Έτσι παίζουν τα παιδιά που γαλουχήθηκαν σε έναν Άρη νικητή❗️ Τα παιδιά που την ψυχή τους θερμαίνει η φλόγα του πρωταθλητή❗️
Μη λογαριάζοντας τίποτα ο αίλουρος Βελλιάδης πραγματοποιεί εξαιρετική απόκρουση σε κόρνερ του Βαγγ. Πανάκη. Τη φάση παρακολουθούν οι παίκτες μας Ποζάνης και Παναγούλιας και ο Καζάκος του ΠΑΟ.
Ο Βελλιάδης υπήρξε μόνο μια φορά διεθνής γιατί είχε την…ατυχία να είναι Βορειοελλαδίτης αλλά και να είναι σύγχρονοί του οι σπουδαίοι Ν. Πεντζαρόπουλος (Πανιώνιος) και Μιχ. Δελαβίνιας (ΑΕΚ). Στη Μικτή Θεσσαλονίκης βέβαια, ήταν ο βασικός τερματοφύλακας.
Ο Βελλιάδης εντάχθηκε στο δυναμικό του Άρη το 1942 κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στις 26 Απριλίου του 1943 συμμετείχε στον φιλικό αγώνα του Άρη εναντίον της μικτής ομάδας του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ, ο οποίος έληξε ισόπαλος με 2-2.
Συνέχισε ως βασικός τερματοφύλακας των “κίτρινων” μέχρι την επανέναρξη των πρωταθλημάτων και κατέκτησε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης με επτά νίκες σε δέκα αγώνες. Ο Άρης προκρίθηκε στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος, με τον Βελλιάδη να παίζει σε όλα τα ματς της ομάδας και κατακτώντας το πρωτάθλημα Ελλάδος για τρίτη φορά στην ιστορία του συλλόγου.
Η μοναδική εμφάνιση του Βελλιάδη με τα χρώματα της ελληνικής εθνικής ομάδας πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαΐου 1949, όταν για το κύπελλο Φιλίας της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα ηττήθηκε από την δεύτερη ομάδα της Ιταλίας με 2-3.
Στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος του 1949, έγινε εμφανής ο εκρηκτικός χαρακτήρας του Βελλιάδη, όταν στις 19 Ιουλίου ο Άρης αντιμετώπιζε εκτός έδρας τον Παναθηναϊκό και προηγούνταν με 0-1. Δεκαπέντε λεπτά πριν την λήξη του αγώνα, ο Βελλιάδης έχασε την μπάλα σε μία έξοδο και οι “πράσινοι” ισοφάρισαν, με τους παίκτες του Άρη να διαμαρτύρονται έντονα και δίκαιαγια φάουλ στον τερματοφύλακα. Ο διαιτητής Ζαπάρδας απέβαλλε τον Βελλιάδη για τις διαμαρτυρίες, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να φύγει από το γήπεδο, με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας υπέρ του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος, μαζί με τον Βαχάκ Αμπραχαμιάν, τιμωρήθηκαν αυστηρά και μετά την αποχώρηση του τελευταίου από την ενεργό δράση, ο Βελλιάδης πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας.
Την σεζόν 1949-50, ο Άρης διακρίθηκε στην διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδας, αποκλείοντας την Ελπίδα Δράμας, τον ΠΑΟΚ και τον Εθνικό, με τον Βελλιάδη να απουσιάζει μόνο από τον ημιτελικό με την ομάδα του Πειραιά. Στις 26 Απριλίου 1950, συμμετείχε στον μοναδικό τελικό της μακρόχρονης καριέρας του, όπου η ομάδα μας ηττήθηκε με 4-0 από την ΑΕΚ.
Στο παιχνίδι ΠΑΟ-ΑΡΗ (7-6-1953) στην Αθήνα, ενώ υπέστη κάταγμα στο δεξί του χέρι, συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το τέλος του αγώνος, πραγματοποιώντας εκπληκτικές αποκρούσεις.
Το καλοκαίρι του 1955 η είδηση της αποχώρησής του θα αναστατώσει ολόκληρη την οικογένεια του Άρεως. Ο παίκτης,αντιλαμβανόμενος ότι δεν είναι απαραίτητος στο σύλλογο που λάτρεψε και υπηρέτησε με πάθος, ζήτησε ελεύθερη μεταγραφή.
Κι όπως συνήθως συμβαίνει στις μεγάλες αγάπες που καταλήγουν σε χωρισμό, από αντίδραση θα γραφτεί στον συμπολίτη ΠΑΟΚ για μία μόνο σεζόν.
Διαβάζουμε από τον τύπο της εποχής:
“H ψυχή” του Άρεως,ο Βελλιάδης στον ΠΑΟΚ
Ο τελευταίος των Μοϊκανών,της ενδόξου γενεάς των Βικελίδηδων, Αγγελάκη,Καλτέκη,Νικολαΐδη κ.ά.,χωρίς καμία επιφύλαξη παρεχωρήθη ελευθέρως από την διοίκηση του συλλόγου που επί μια δεκαετία με πρωτοφανή ηρωισμό,με αίμα και με δάκρυα στάθηκε η προσωποποίηση του αρειανού πνεύματος και ο φύλαξ άγγελος των διχτυών του ιστορικού συλλόγου.
Ο ΠΑΟΚ κατάπληκτος από την “σοφήν ενέργεια” του Άρεως εδέχθη τον αυθορμήτως και άνευ ουδενός ανταλλάγματος προσελθόντα Βελλιάδη,μη πιστεύων ακόμη ότι είναι πραγματικότης η όλη υπόθεσις.Ο Κώστας Βελλιάδης εξηγεί τους λόγους της κίνησής του και δηλώνει ότι δεν είναι “πλεονάζον βάρος” για μια ομάδα, αλλά τουναντίον χρήσιμον και απαραίτητον στοιχείον,όπως τέτοιος υπήρξε στην πολυετή σταδιοδρομία του.
Η είδηση της μεταγραφής του έπεσε σαν βόμβα στα κιτρινόμαυρα στέκια και προκάλεσε αναστάτωση στους φιλάθλους που δεν ήθελαν να το πιστέψουν.
Χαρακτηριστική της αγάπης των φιλάθλων ήταν η επιστολή που του έστειλαν τις επόμενες μέρες και που δημοσιεύτηκε στα “Αθλητικά Νέα” της 11ης Ιουλίου 1955.
“Και χωρίς την κίτρινη φανέλα,Κώστα,και χωρίς κίτρινο πυρετό,πάντα θα σ΄ αγαπούμε, γιατί είσαι παιδί του Άρεως, είσαι η ίδια η ιστορία του Άρεως”.
Σίγουρα κάποια στιγμή αργότερα θα το μετάνιωσε, όπως συμβαίνει πολλές φορές στις παρορμητικές και γρήγορες αποφάσεις.
Μετά από μία σεζόν στον ΠΑΟΚ, ο Βελλιάδης αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, για να συνεχίσει ως προπονητής, φθάνοντας να είναι εκλέκτορας των παικτών της εθνικής Ελλάδας για την Βόρεια Ελλάδα.
Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, το 1974.
