«Οι Άσσοι του ΑΡΕΩΣ» εγκαινιάζουν μια νέα κατηγορία «Ο ΑΡΗΣ στη Λογοτεχνία»

Μέσα από τις λογοτεχνικές σελίδες αναδύεται η ιστορική διαδρομή του θρυλικού συλλόγου,η ατμόσφαιρα των γηπέδων, οι Άσσοι της Κυριακής, οι φίλαθλοι και οι αντιδράσεις τους.

Τα κείμενα συνοδεύονται από τα υπέροχα σχέδια του Βαγγέλη Ιωαννίδη.

Καλή μας ανάγνωση…

• Οι νεαροί φίλαθλοι της δεκαετίας του ΄30 και η λατρεία των ποδοσφαιρικών ειδώλων της εποχής με το βιωματικό βλέμμα του Μανώλη Αναγνωστάκη.

 Απόσπασμα αντλημένο από το κείμενο του «Η ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου» περ.Τέταρτο, τέυχος 15,Ιούλιος 1986.

«Από το γήπεδο φεύγαμε τελευταίοι των τελευταίων,περιμέναμε έξω από τα αποδυτήρια να βγουν πλυμμένοι με την μπριγιαντίνη στα μαλλιά και κουστουμαρισμένοι οι παίκτες(…)Να τους δούμε ακόμα μια φορά από κοντά.Να έχουμε να λέμε ύστερα αργά τη νύχτα,καθισμένοι στα σκαλάκια της Παναγίας των Χαλκέων,ο ένας στον άλλον,τα κατορθώματά του…

-Εγώ απόψε ρε παιδιά,άγγιξα τη φανέλα του Κλεάνθη Βικελίδη».

• «…Κάτω από τις ξύλινες κερκίδες του γηπέδου του Άρεως»

Για το παλιό γήπεδο του Άρεως (1926) που εκτεινόταν από το ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης του Γ.Σ.Σ ως την κεντρική είσοδο της ΔΕΘ υπάρχουν λίγες πληροφορίες και φωτογραφίες.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1927,παραμονές του πρώτου πρωταθλήματος το γήπεδο ήταν έτοιμο. Τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1927  με επίσημο διεθνές φιλικό παιχνίδι,  με την  γιουγκοσλαβική ομάδα Βοΐβοντίνα. Παρουσία των αρχών του τόπου  και χιλιάδων ενθουσιασμένων φιλάθλων , ο ΑΡΗΣ κέρδισε με 5-2 και έμπαινε σε μια νέα εποχή.

Το γήπεδο ήταν περιφραγμένο  με ξύλα και σύρματα, περιλάμβανε πρόχειρα υποτυπώδη αποδυτήρια και γραφεία, ενώ φτιάχτηκαν και ξύλινες κερκίδες επί της Λεωφόρου Στρατού, χωρητικότητας περίπου 2000 φιλάθλων.Μάλιστα σε ένα ντέρμπι με τον Ηρακλή, στις 27-11-1938, μέρος των κερκίδων κατέρρευσε  χωρίς ευτυχώς θύματα.

Ο Τηλέμαχος Αλαβέρας,ένας αξιόλογος Θεσσαλονικιός λογοτέχνης,αναφέρει το γεγονός.

«Θυμάται το προσωπικό του θάψιμο κάτω από τις ξύλινες κερκίδες του γηπέδου του Άρεως,όταν αυτές έπεσαν σε έναν αγώνα ανάμεσα στον Άρη και στον Ηρακλή και τον ψάχνανε οι δυο θείοι του(…)Εκείνο το γήπεδο του Άρεως,ήταν όπου η σημερινή Έκθεση(…)»

• Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας Γ. Σκαρμπαδώνης γράφει:

«… Kάθε ματς κάποτε τελειώνει.Η μνήμη όμως ζει την παράταση και χτυπάει τα δικά της πέναλτι(…)Τα ματς συνεχίζονται στα αποδυτήρια του μυαλού μας…»

• Ο μεγάλος ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης στο γήπεδο του Άρεως

Την εικόνα του Μανώλη Αναγνωστάκη με μαύρη ομπρέλα στην κερκίδα του Χαριλάου ένα χειμωνιάτικο κυριακάτικο απομεσήμερο με χιονόνερο,ανασύρει από το “πηγάδι της μνήμης” ο Θέμης Λιβεριάδης,φίλαθλος κι αυτός εκείνη την εποχή, σε συνομιλία τους δημοσιευμένη στο περιοδικό “Ενενήντα επτά”(Δεκ.1996).

 Θ.Λιβεριάδης : Μια εικόνα που διατηρώ έντονη από εκείνη την εποχή είναι στο γήπεδο του Άρεως,στου Χαριλάου,μια κερκίδα μόνο και αυτή μισή,χιονόνερο με Βαρδάρη μαζί,λάσπες,κι εσύ με μια μαύρη ομπρέλα,σκυθρωπός…

Μανώλης Αναγνωστάκης: Ναι,το ξέρεις,αγαπούσα πολύ το ποδόσφαιρο.Τότε ήταν η εποχή που πήγαινα στο γήπεδο ανελλιπώς. Κάθε Κυριακή.Οι ομάδες που συμπαθούσα ήταν οι μικρότερες,οι πιο αδύνατες… Πάντα υπέρ των αδυνάτων…»

• «Το γκολ του Παλέρμο» (Λεωνίδας Ποζάνης)

Η εποχή που ο Λεωνίδας Ποζάνης,ο «Παλέρμο»,όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του Άρεως,λόγω της εξαιρετικής του απόδοσης σ΄αυτήν την ιταλική πόλη με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, έβγαλε το νικητήριο γκολ στο ματς με τον Μέγα Αλέξανδρο και ο σέντερ φορ του Άρη Δ.Καζαντζής αγωνιζόταν δίπλα στον θείο του,τον θρυλικό Κλεάνθη Βικελίδη αναδύεται μέσα από το παράθεμα που αντλήθηκε από το βιβλίο του Μανώλη Γκουνάγια.

«Ο Νίκος, χαφ του Μ. Αλέξανδρου με τον Άρη στο Χαριλάου έπαιζε…τερματοφύλακας!Ο Άρης δεν μπορούσε να παραβιάσει τα γκολ-ποστ του Νίκου και στο τέλος μόνο ο διεθνής «Παλέρμο» κατάφερε να του βάλει το μοναδικό γκολ που ήταν και όλης της καριέρας του,όπως λέγανε(…)

Το 1946 τα καμινίκια συναγωνίζονταν στα ίσα την φοβερή ομάδα του Πρωταθλητή Ελλάδας Άρη(…)Ο Μηνάς Περμετζόγλου,σε ένα ματς με τον Άρη στο Συντριβάνι μάρκαρε δυνατά τον Καζαντζή που στεκόταν δίπλα στον θείο του,τον Κλεάνθη Βικελίδη. Ήμουν πίσω από την εστία στους Χορτατζήδες (παλιά εβραϊκά νεκροταφεία) και άκουσα τον ανιψιό να διαμαρτύρεται:

-Θείε δεν παίζω,αυτός με χτυπάει συνέχεια στο κεφάλι!

Από το βιβλίο του Μανώλη  Γκουνάγια «Ξεράθηκε η μπλε βυσσινιά»

Συνεχίζεται…https://oiassoitouareos.gr/o-aris-sti-logotechnia-2/

⚽️ Ο Αρειανός παππούς