Στα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του ο ΑΡΗΣ δεν διαθέτει γήπεδο και χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του τα γήπεδα του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Ο σύλλογός μας από το 1927 επί της Λεωφόρου Στρατού (σημερινό “Βελίδειο”) έφτιαξε το πρώτο του γήπεδο,

Το 1939 έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση απ΄την κυβέρνηση Μεταξά,για να παραχωρηθεί ο χώρος στη Δ.Ε.Θ.

Το αντάλλαγμα για την απαλλοτρίωση του γηπέδου μας ήταν τα 25 στρέμματα στην περιοχή “Χαριλάου”.Μόνο που η έκταση στου Χαριλάου δεν ήταν χωρίς ιδιοκτήτη αλλά ανήκε στον Επαμεινώνδα Χαρίλαο,τον οποίο ο ΑΡΗΣ έπρεπε να αποζημιώσει για να κατοχυρώσει το οικόπεδο.

Η έκταση αυτή ήταν μια αλάνα με τοίχο στη μία μόνο πλευρά, επί της οδού Παπαναστασίου. Τον χώρο αυτόν οι αθλητές του Άρεως τον χρησιμοποιούσαν μόνο για προπονήσεις, μια και ήταν χωμάτινος και διέθετε μια παράγκα (προς την πλευρά της Ν. Ελβετίας) για αποδυτήρια και βαρέλια με νερό για να πλένονται οι αθλητές.

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ” των Άσσων του ΑΡΕΩΣ” στα γήπεδα του συλλόγου μας, β΄μέρος

Την ευθύνη της μετεστέγασης στο Χαριλάου ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο πρόεδρος  Μάνθος Ματθαίου, που δυστυχώς σκοτώθηκε κατά τους βομβαρδισμούς της πόλης από τους Ιταλούς. Προς τιμήν του η οδός πίσω από τη θύρα 1 πήρε το όνομά του.

Στις 7 Οκτωβρίου του 1940, είκοσι μία μέρες πριν ηχήσουν οι σειρήνες του πολέμου, στο γήπεδο του Ηρακλή πραγματοποιήθηκε φιλικός αγώνας  Ήρακλή-Άρη, με τις εισπράξεις να πηγαίνουν στη συγκέντρωση χρημάτων για το γήπεδο του συλλόγου μας.

Ο πόλεμος σταμάτησε οποιαδήποτε ενέργεια. Οι  βάρβαροι Γερμανοί κατακτητές, μεταξύ άλλων, επίταξαν τη αλάνα του Χαριλάου και εγκατέστησαν στρατόπεδο.

Με την απελευθέρωση, ξαναρχίζει το ποδόσφαιρο, ο Άρης μάλιστα κατακτά το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα το 1946.

Σε έγγραφο της διοικήσεως στις  28-11-1945 προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης αναφέρονται τα εξής:  «Το νυν υπό την κατοχήν του συλλόγου γήπεδον  αφ΄ενός ουδεμίαν οικονομικήν ενίσχυσιν δύναται να προσφέρη δια της τελέσεως εν αυτώ αγώνων, διότι κατά το ανατολικόν μέρος η τοιχοποίησις παραμένει  ημιτελής, αφ΄ ετέρου δε, είναι και τελείως ακατάλληλον διά την προπόνησιν των αθλητών καθ΄όσον το ανώμαλον και πετρώδες έδαφος το καθιστά αχρησιμοποίητον».

Τον Ιανουάριο του 1946 υπογράφεται το διάταγμα για την απαλλοτρίωση γηπέδων για την ίδρυση γυμναστηρίου για τον Άρη.

Στις 16 Μαΐου η διοίκηση του Άρεως αποστέλλει νέο έγγραφο στον Δήμο ζητώντας οικονομική βοήθεια για την εκτέλεση των απαραίτητων έργων. Συστήνεται, επί προεδρίας Ι. Αγγέλου, επιτροπή ανεγέρσεως γηπέδου.

Η τελική κατοχύρωση  του χώρου θα γίνει τελικά με πολύ κόπο και υπεράνθρωπες προσπάθειες. Η απαλλοτρίωση θα ήταν έγκυρη μόνο αν ο σύλλογος μέσα σε μια προθεσμία δέκα ετών θα έπρεπε να δώσει ένα ποσό στον προγενέστερο ιδιοκτήτη μεγαλοεπιχειρηματία Χαρίλαο.

Χάρη στις προσπάθειες του μεγάλου Αρειανού Αστέριου Γιουβανάκη, που κατέβαλε ένα μεγάλο, για την εποχή εκείνη, ποσό,  με τη βοήθεια όλων και τη συνδρομή του Υπουργού Βορείου Ελλάδος Ιωάννη Μόδη  συγκεντρώθηκε και δόθηκε το ποσό και έτσι ο Αρης έγινε ιδιοκτήτης της έκτασης. Για την εκτέλεση των έργων ο σύλλογος μπόρεσε να πάρει και ένα δάνειο.

 Το 1948 ξεκίνησαν οι πρώτες εργασίες για να αποκτήσει περίφραξη ο χώρος στις τρεις πλευρές, επί των οδών Παπαναστασίου, Ματθαίου και Αλκμήνης. Το γήπεδο αλλάζει προσανατολισμό και από κάθετο γίνεται οριζόντιο, παίρνοντας τη μορφή που έχει σήμερα.

Ο μηχανικός που είχε αναλάβει αμισθί το έργο ήταν ο αρχιτέκτων Κώστας Φιλίππου, κολυμβητής του συλλόγου. Τα σχέδια, πέρα από την θύρα 2  επί της Παπαναστασίου, προέβλεπαν και την κατασκευή της απέναντι κερκίδας, κάτω από την οποία θα υπήρχε πισίνα κολύμβησης, κάτι που τελικά θα γίνει πενήντα και πλέον χρόνια αργότερα.

Τα πενιχρά οικονομικά θα επιβάλλουν τελικά την κατασκευή μόνο της θύρας 2. Οι δυσκολίες ήταν τεράστιες, έπρεπε να γκρεμιστεί μια κατοχική κατασκευή, υλικά δεν υπήρχαν, χρησιμοποιήθηκαν πέτρες από παρακείμενο χείμαρρο, ενώ για να τελειώσει το έργο δούλεψαν πολλοί Αρειανοί, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι στο κοινό όραμα: να αποκτήσει επιτέλους ο σύλλογος το δικό του γήπεδο.

Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 1951 μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, ενώπιον 10.000  φιλάθλων, έγιναν τα εγκαίνια του γηπέδου Χαριλάου και ακολούθησε φιλικός αγώνας με τον πρωταθλητή Ελλάδος Ολυμπιακό. Οι εισπράξεις από τον αγώνα θα δινόταν για την συνέχιση των εργασιών που θα γινόταν, τμήμα-τμήμα, κομμάτι-κομμάτι, με πολύ κόπο όλης της αρειανής οικογένειας.

Το γήπεδο βέβαια χρειαζόταν πολλές ακόμα εργασίες. Η θύρα που φτιάχτηκε είχε 6 σειρές κερκίδων για καθήμενους, ενώ το υπόλοιπο διετίθετο για ορθίους. Ακόμα όμως κι έτσι, ο Άρης αποκτούσε το δικό του «σπίτι», έναν χώρο, που σιγά-σιγά με πολλές θυσίες, κόπους και προσπάθειες, θα γινόταν ένα στολίδι για τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη.

Στα τέλη της δεκαετίας του  1950, εντός του γηπέδου θα κατασκευαστεί και στίβος για αγώνες και για τις προπονήσεις των αθλητών του Άρεως.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ https://oiassoitouareos.gr/to-proto-gipedo-toy-areos/

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΤΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΠΗΓΕΣ

Α.Σ. ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1914-2004, κέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης

ΑΡΗΣ, 1914-2002, Άγ. Καρυπίδης