«Οι Άσσοι του ΑΡΕΩΣ» ξεκινούν ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ιστορικές έδρες του συλλόγου μας, ξεκινώντας από το πρώτο γήπεδο.

φωτο: Αεροφωτογραφία που δείχνει τα τρία γήπεδα των ομάδων της Θεσσαλονίκης

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Το γήπεδο, κατεξοχήν χώρος δράσης της ομάδας, συνδέεται άμεσα με τις μεγάλες στιγμές, τους αγώνες, τους παίκτες αλλά και τους φιλάθλους που με την παρουσία τους δίνουν χρώμα και ζωή σε αυτό.

Όταν ιδρύθηκε ο Άρης, το 1914, η Θεσσαλονίκη ουσιαστικά δεν διέθετε κανένα οργανωμένο γήπεδο.

Το 1917  άρχισε να λειτουργεί  το πρώτο γήπεδο του Ηρακλή στο χώρο της Φιλοσοφικής Σχολής.

Ο Άρης, από τον Μάρτιο του 1915, ζήτησε για τις ανάγκες του το γήπεδο μιας ισραηλίτικης ομάδος,στην περιοχή του σημερινού νοσοκομείου «Ιπποκράτειο».

Στο γήπεδο αυτό γυμναζόταν οι παίκτες μας μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1916, όταν κατελήφθη  από τον γαλλικό στρατό (στη Θεσσαλονίκη έδρευαν πολλά συμμαχικά στρατεύματα) για κάλυψη των αναγκών του.

Θα ακολουθήσει η μεγάλη πυρκαγιά του 1917 που θα συγκλονίσει τη Θεσσαλονίκη αλλά και ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος.

Οι αθλητές του Άρεως γυμνάζονταν στις αλάνες της Αγίας Τριάδας ή στην περιοχή «Δόξα» (σημερινό Καυταντζόγλειο), όπου Ιταλοί στρατιώτες έφτιαξαν ένα πρόχειρο γήπεδο. Στο γήπεδο αυτό εικάζεται ότι έγινε ο πρώτος αγώνας με τον Ηρακλή που έληξε με νίκη της ομάδος μας με γκολ  του Κάρολου Σαλούστο.

Για τις επίσημες συναντήσεις ο Άρης χρησιμοποιούσε το γήπεδο του Ηρακλή που συνήθως του το παραχωρούσε.

Η ανάγκη όμως για την δημιουργία ενός κανονικού γηπέδου ήταν επιτακτική. Τελικώς οι άνθρωποι του Άρη ζήτησαν από την Πολιτεία  το Πεδίον του Άρεως, όπου σήμερα υπάρχει το ομώνυμο πάρκο.  Τότε ήταν μια τεράστια στρατιωτική έκταση που  χρησιμοποιούσε για διάφορες ανάγκες ο στρατός.

Το ακατάλληλο για ποδόσφαιρο Πεδίον του Άρεως

Ο Άρης θα βρεθεί και πάλι προς αναζήτηση χώρου πολύ σύντομα. Και αυτό γιατί  στα 1926 στην περιοχή αυτή, θα συστηνόταν η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Δημοσιογράφος της εποχής γράφει χαρακτηριστικά:

Άστεγος και  πλάνης, με τα τμήματά του διεσκορπισμένα εις αυλάς σχολείων, εις το πετρώδες πεδίον του Άρεως και εις ανδρικά λουτρά, ο δωδεκαετής Άρης κατόρθωσε εκ των πέντε πρωταθλημάτων του 1926 να λάβοι τα τέσσερα, ήτοι το Ποδοσφαιρικόν, το Γούωτερ πόλο, το Μπάσκετ μπωλ  και το Γυναικείον Βόλευ Μπωλ. Τι θα επιτύγχανε ο Άρης αν είχε και στάδιον;’’

     Όμως ο  σύλλογός μας ήταν πια  δυνατός και ισχυρός, με πολλούς φιλάθλους, γι΄αυτό και οι αρχές του τόπου του παραχώρησαν ένα στρατιωτικό οικόπεδο, επί της Λεωφόρου Στρατού, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Αν θέλουμε να το οριοθετήσουμε σήμερα, βρισκόταν ακριβώς εκεί όπου σήμερα είναι το Βελίδειο Συνεδριακό Κέντρο. Σε αυτό τον χώρο ο Άρης θα έγραφε τις πρώτες χρυσές σελίδες της ιστορίας του.

Με ενθουσιασμό οι  άνθρωποι του συλλόγου μας ρίχτηκαν στον αγώνα. Δημιουργήθηκε  επιτροπή για τη συγκέντρωση χρημάτων, στην  οποία συμμετείχαν σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας. Έγιναν πολλοί αγώνες, χοροί, μέχρι και θεατρικές παραστάσεις για τη συγκέντρωση χρημάτων που θα δινόταν   για τα έργα του γηπέδου.

Λόγω όμως της μεγάλης φτώχειας, αποφασίστηκε να συμμετάσχουν οι ίδιοι οι αθλητές στις εργασίες. Δεκάδες νέοι  αλλά και νέες, αθλήτριες του συλλόγου  βοηθούσαν εθελοντικά στις εργασίες κατασκευής.

Λόγω της κλίσης του γηπέδου, έπρεπε να γίνει ισχυρή επιχωμάτωση. Μεταφέρθηκαν τόνοι χώματος που από τους ανθρώπους της ομάδας, με υπομονή και κόπο, στρώθηκαν και διαμόρφωσαν κατάλληλα την επιφάνεια.

Κι ενώ οι εργασίες με κόπο και αγώνα προχωρούσαν, εμφανίστηκαν στρατιώτες πού αυθαίρετα κατέλαβαν το χώρο. Οι άνθρωποι του Άρεως διαμαρτυρήθηκαν εντόνως και η ομάδα δεν κατέβηκε στο πρωτάθλημα. Ευτυχώς ο  νέος διοικητής του Γ΄ Σώματος έδωσε πίσω στον Άρη το γήπεδό του.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1927,παραμονές του πρώτου πρωταθλήματος το γήπεδο ήταν έτοιμο. Τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1927  με επίσημο διεθνές φιλικό παιχνίδι,  με την  γιουγκοσλαβική ομάδα Βοΐβοντίνα. Παρουσία των αρχών του τόπου  και χιλιάδων ενθουσιασμένων φιλάθλων , ο ΑΡΗΣ κέρδισε με 5-2 και έμπαινε σε μια νέα εποχή.

Το γήπεδο ήταν περιφραγμένο  με ξύλα και σύρματα, περιλάμβανε πρόχειρα υποτυπώδη αποδυτήρια και γραφεία, ενώ φτιάχτηκαν και ξύλινες κερκίδες επί της Λεωφόρου Στρατού, χωρητικότητας περίπου 2000 φιλάθλων.Μάλιστα σε ένα ντέρμπι με τον Ηρακλή, στις 27-11-1938, μέρος των κερκίδων κατέρρευσε  χωρίς ευτυχώς θύματα.

Το φθινόπωρο του 1932 έγινε μεγάλη ανακατασκευή, το χώμα καθαρίστηκε εντελώς από τις πέτρες, ισοπεδώθηκε με ειδικό μηχάνημα, με αποτέλεσμα ο αγωνιστικός χώρος να είναι  ο καλύτερος ίσως στην Ελλάδα. Οι εργασίες κράτησαν δύο μήνες και το κόστος  έφτασε τις 80.000 δρχ.

Παρά το γεγονός ότι το γήπεδο δεν ήταν ολοκληρωμένο ως προς τις κερκίδες, τα περισσότερα παιχνίδια του ο Άρης τα έδωσε εκεί, με εξαίρεση κάποια διεθνή φιλικά που έγιναν  στο  μεγαλύτερο γήπεδο του Ηρακλή, για εισπρακτικούς λόγους.

Ο πρωταθλητής Ελλάδος 1928, φωτογραφίζεται στο γήπεδό του

Στο γήπεδό του ο ΑΡΗΣ μας, παρουσία 11.000  παραληρούντων φίλων του, αγωνίστηκε στο τελικό του πρωταθλήματος του 1928 με τον Εθνικό, νίκησε   και στέφθηκε πρώτος Πρωταθλητής Ελλάδος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ https://oiassoitouareos.gr/ta-gipeda-toy-areos-to-thryliko-giped/

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΠΗΓΕΣ

ΑΡΗΣ,1914-2002: Oι μεγάλες στιγμές της ιστορική ομάδος του Άγγελου Καρυπίδη

ΑΡΗΣ,1914-2004: Kέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης

1928, Η απαρχή του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, aris.re.

Ο ΑΡΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ